Er zijn mensen die leeftijd als niets anders zien dan een getal. En dan zijn er mensen die hun eigen visie hebben op wat het betekent om ouder te worden. Als je geluk hebt, kom je er één tegen. Dit is een verhaal over een unieke buurvrouw, die jou wel ziet; jij met al je stereotypen over ouderen!!
Afbeelding Pexels, Nadine Ginzel
Toen ik Rosie voor het eerst ontmoette (ze gaf er de voorkeur aan dat mensen haar bij haar voornaam noemden) stond ze bij het hek tussen haar kleine chalet en het mijne. Ook al was mijn leven druk, vond ik dat ik op zijn minst even gedag moest gaan zeggen. Rosie was ongeveer 86 en net als veel mensen dacht ik destijds dat ze, omdat ze ‘oud’ was, eenzaam en kwetsbaar moest zijn. En binnenkort dus wel een kopje thee nodig had.
Maar hoe zwak, klein en schattig ze er op het eerste gezicht ook uitzag, haar eerste woorden verrasten me. Ze sprak met zo’n sterk plaatselijk accent dat het haar een soort levenskracht gaf die je niet had verwacht. Haar klinkers waren net zo sterk als haar snelle humor (alsmede haar vloeken), en dus begon ze me verhalen te vertellen over de lokale konijijijnen die in al onze tuinen leefden.
Gevoel voor humor
Ik zag Rosie vaak op de bank in haar erker zitten, en al snel begonnen we kleine gesprekken door haar raam na te bootsen terwijl ik langsliep. “Alles goed vandaag?” vroeg ik dan met mijn handen, soms springend of vallend als onderdeel van het gesprek.
Rosie had een vreselijk goed gevoel voor humor en was goed met taal. Ze kon ook behoorlijk vrijpostig zijn. Ze zei soms woorden die ik hier echt niet kan herhalen. Soms hoefden we elkaar alleen maar aan te kijken om te weten wat we bedoelden, voordat we de slappe lach kregen.
Enkel voor jou
Hoe dan ook, pas later ontdekte ik wat voor soort of persoon Rosie werkelijk was. Zoals toen ze de hoek om kwam met een grote tuintafel boven haar hoofd. ‘Ik heb iets voor je gevonden,’ riep ze met die kleine maar krachtige stem. Ik had niets gezegd, maar die ochtend had ik bedacht dat ik een tafel voor de tuin moest regelen.
Pas later ontdekte ik dat Rosie op de een of andere manier altijd wist wat mensen nodig hadden in het leven. En dat ze op de een of andere manier altijd iets had liggen. Enkel voor jou.
Al met al probeer ik te zeggen dat dit een dame was die helemaal niet was wat je stereotiep verwachtte van een ouder wordend persoon. Of van een vrouw, wat dat betreft. Dit was een uniek persoon. En naarmate de dagen verstreken en mijn leven drukker werd, zag ik haar niet zo vaak. Maar ik begon wel dingen op te merken.
Heb je daar hulp bij nodig?
Naarmate de seizoenen veranderden, keek ik soms uit het raam en zag ik Rosie haar dak repareren. Of haar eigen terras betegelen. Soms hoorde je een geluid als van een klein verloren vliegtuig. Dan was het Rosie met haar oude grasmaaier. Er was hier geen tengere dame op leeftijd en ze had zeker geen hulp nodig.
Rosie wist zelfs hoe ze het watersysteem van haar chalet voor de winter moest leegmaken. De meeste mensen huurden daarvoor een klusjesman in. Niet Rosie. Ze zou haar zelfgemaakte compressiepomp gebruiken. Ik heb het haar zien doen. Sinds het overlijden van haar man had ze geleerd op eigen kracht te overleven. En hoe.
Rosie had overigens meer gereedschap in haar tuinhuisje staan dan de technische ploeg van het hele bungalowpark bij elkaar. Er was zelfs iets magisch aan haar schuur. Wat zij, of iemand anders, ook nodig had in hun leven, Rosie ging door de gammele deur en kwam naar buiten met precies datgene. Net als bij de tuintafel die ze op miraculeuze wijze voor mij had laten verschijnen.
En iedereen die haar nog steeds aanzag voor de stereotiepe bejaarde dame, zou snel uit die waan worden geholpen. Ik zag het vaak vanuit het keukenraam gebeuren: die zorgzame mensen die te hulp schoten. Daar is weer iemand die net de Rosie-behandeling heeft gehad, zei ik dan altijd tegen mezelf.
Want in plaats van Rosie ergens mee te helpen, liepen ze zelf met hun armen vol de deur uit. Met een kom met haar zelfgemaakte eten of zoiets. En je kon Rosie dan horen schreeuwen: “Ik kan dit toch moeilijk allemaal alleen opeten, hè?”, en “schiet op uit de regen!” terwijl ze door de tuin liepen. Deze “oude dame” was er voor ons. En niet andersom.
"Daar is weer iemand die net de Rosie-behandeling heeft gehad, zei ik dan altijd tegen mezelf."
Praktische ideeën voor het leven
Op vrijwel dezelfde manier was Rosie er ook altijd om mij te helpen. Eerst waren er de heerlijke plakjes cake die ze mij vaak over het hek gaf nadat ze bezoek van een vriendin had gehad. Ze had een griezelige manier om precies te weten wanneer je zin had in iets zoets, maar nou nét niets in huis had.
Rosie heeft mij ook vaak geholpen met mijn tuinier- en doe-het-zelf-uitdagingen. Met jarenlange ervaring in het zelf doen, zat ze altijd vol praktische ideeën. Het begon altijd met een luid getik op het raam en veel mime. Terwijl ik onhandig probeerde een hek in elkaar te flansen of weer met schaduwdoeken aan het klooien was, wees zij naar dingen en sprak woorden uit vanachter het raam.
Kort daarna zou dit worden gevolgd door het geschuifel om de hoek van haar chalet. De korte pauze bij de poort, nog wat wijzen, gevolgd door “als je slim was, zou je dit doen…”. En voordat ik het wist, stond ze in mijn tuin, vakkundig op dingen te hameren. En omdat we even eigenwijs waren, had deze scène altijd een beetje een slapstick-gehalte.
Niets kon haar van haar stuk brengen
Op een dag kwam ik thuis van mijn gebruikelijke hondenwandeling en vond een ander chalet naast het mijne. Het was een vreemde gewaarwording. Net in de tijd die ik nodig had om onze wandeling te voltooien, was hij geplaatst. Klonk. Het markeerde het begin van een nieuw tijdperk voor het park, dat langzaamaan gevuld zou worden met chalets die op de kleinste plekken uit het niets tevoorschijn kwamen.
En terwijl ik daar stond, begonnen de buren zich achter mij aan te sluiten. Toen een van hen mij bij de elleboog aanstootte en boos vroeg of de parkleiding tenminste het fatsoen had gehad mij te informeren, bevestigde dat de stemming die ik had gevoeld. En net toen de reacties sterker werden, arriveerde Rosie, net als de manager van het park.
Het was een van de eerste momenten waarop ik ontdekte dat niets Rosie van haar stuk kon brengen. En dat dit een dame was die niet alleen onafhankelijk en sterk in haar leven stond, maar dat ze ook achter je zou staan. En terwijl ze de manager (die haar met een twinkeling aankeek) een standje begon te geven, begon ze mijn zaak te bepleiten. " Vertel jij mij nou eens hoe we onze chalets vanaf de noordzijde moeten bereiken met dit ding in de weg," riep ze dan. Als er een staking was geweest, zou ze daar de hele dag hebben gestaan.
Er waren ook dagen dat Rosie problemen had met haar benen. Maar het weerhield haar er niet van om haar weelderige tuin te onderhouden. Je zou haar dan zien voortschuifelen op een stoel. Het belemmerde haar gevoel voor humor ook niet, en ze vroeg me dan om later even bij haar te komen kijken, voor het geval ze ergens achter een struik was beland, of iets dergelijks.
Oud en eenzaam in het leven?
Er was ook de kwestie van Rosie's vriendenkring. Ik was misschien dertig jaar jonger dan zij; haar sociale leven was actiever dan het mijne.
Soms, terwijl ik in mijn kleine kantoor aan het werk was, hoorde ik de stemmen van Rosie en haar vrienden binnenzweven. Haar sociale kring, die van alle leeftijden was, zou zich bij zulke gelegenheden bij haar hebben aangesloten. Ze zaten dan allemaal op de ronde bank in de woonkamer. Achter de beslagen ramen klonken luide vreugdekreten en enorme uitbarstingen van groot gelach. Ik weet zeker dat ik haar chalet soms zag bewegen!
Zoals ik in de loop van de tijd leerde, kwamen deze vrouwen, en vele andere mensen die Rosie kenden, dagelijks langs. En ze gingen samen winkelen, en ze gingen samen uit eten.
In de zomer kwamen kinderen van overal op het park op bezoek bij Rosie. Rosie woonde al meer dan dertig jaar in haar chalet en de mensen kenden haar gewoon. Ze verdween in dat magische schuurtje en kwam met de heerlijkste ijsjes naar buiten. Ik weet zeker dat ik een deel van de technische staf op de warme dagen in de rij heb zien staan.
Om je scherp te houden met je stereotypen over ouderen, was het wel zo dat Rosie breide. Ze maakte zelfs de mooiste vesten, en sommige mensen kregen ze gratis, anderen moesten er een hoge prijs voor betalen. Dat maakte me altijd aan het lachen, waarom niet, dacht ik, ze had er uren en uren aan besteed, ze waren mooi en warm, en Rosie was zeker niet gek!
"Achter de beslagen ramen klonken luide vreugdekreten en enorme uitbarstingen van groot gelach."
Een kleine oude dame...
's Avonds, als ik terugkwam van mijn laatste hondenwandeling, zat Rosie nog steeds in haar comfortabele stoel achter het beslagen raam. In tegenstelling tot andere mensen in het park liet Rosie haar gordijnen liever open, zodat je haar chalet al van ver kon zien. Haar ramen waren helder verlicht alsof ze in opstand kwamen tegen de omringende duisternis. Ze straalden altijd warmte uit.
En als bij toverslag zou dit de enige keer zijn dat je die ‘ouder wordende dame’ zou kunnen zien die je je misschien altijd had voorgesteld. Heel even zou ze daar zijn. Zittend in haar favoriete stoel, slapend, haar breiwerk op haar schoot, een beetje indommelend. Voordat ze het de dag erna weer allemaal over zou doen.
Over de auteur
Mary Contrary weet het gewoon. Of misschien heeft ze geen idee. Wie zal het zeggen? Ze houdt er in ieder geval van om over het leven na te denken en het vanuit verschillende perspectieven te bekijken. Een beetje tegendraads zijn heeft nog nooit iemand pijn gedaan, zegt ze. Mary woont in een prachtig land, met haar hond en lieve kennissen om zich heen, en samen mogen ze graag kijken naar de vleermuisshow in de schemering, met een glaasje sherry.
Image courtesy of Pexels, Beyzaa Yurtkuran
NL 
EN 
){kind=link}
